Kamienie są w życiu najważniejsze, potem rób resztę

O sposobie planowanie pisałem już wcześniej, teraz przyszedł czas na przedstawienie bardzo efektywnego sposobu wdrożenia tych planów w życie. Każdy z nas ma zadania, które musi zrealizować pełniąc różne role życiowe. I tak np. rolą ojca powinno być wspólne spędzenie czasu ze swoim dzieckiem. Ten sam człowiek pełniąc rolę pracownika musi wywiązywać się z obowiązków względem swojego pracodawcy. Każdy ma więc różne zadania w ramach różnych ról. Podstawowe pytanie brzmi jednak, co jest dla nas najważniejsze?

Warto przytoczyć pewną znaną historię w której poproszono jednego z uczniów o umieszczenie wszystkich kamieni o różnej wielkości oraz żwiru w naczyniu.

 

Uczeń w pierwszej kolejności nasypał drobny żwir, sądząc że tym sposobem maksymalnie wypełni maksymalnie przestrzeń, następnie włożył drobne kamienia, pozostawiając małe szczeliny. W konsekwencji część największych kamieni, które postanowił wrzucić jako ostatnie, wystawała z naczynia.

Nauczyciel poprosił ucznia o ponowne wykonanie zadania, jednak tym razem kazała uczniowi włożyć do naczynia największe kamienie jako pierwsze, następnie drobne. Na samym końcu, gdy kamienie zajmowały już praktycznie całe naczynie, nauczyciel nakazał dosypanie żwiru, który wypełnił pozostającą przestrzeń. Tym samym wszystkie kamienie znalazły się w naczyniu.

Analogicznie do przytoczonej historii możemy porównać największe kamienie do naszych najważniejszych ról życiowych. Punktem wyjściowym w codziennych sprawach powinny być najważniejsze rzeczy. Drobne kamienie to nieznaczące zadania, zaś żwir to najczęściej wszystko to co wiąże się ze stratą czasu.

W celu efektywnego wykorzystania czasu warto jest stworzyć tygodniowy plan w którym zawsze znajdziemy czas na "duże kamienie". Warto zaplanować choćby jedno zadanie w ramach najważniejszej roli życiowej, a następnie przypisać je do planu tygodniowego.

Kropla skałę drąży, a poprzez takie systematycznie działanie jesteśmy w stanie zdziałać naprawdę wiele. Jeżeli masz jakieś marzenia, pasje bądź plany w różnych rolach życiowych to rób coś w tym kierunku. Rób to małymi krokami codziennie, bo marzenia się nie spełniają! Marzenia się realizuje!

Polecam szczególnie książkę 7 nawyków skutecznego działania, która znacząco rozszerza powyższy problem.

Przede wszystkim koncentruj się na wąskim gardle. Metoda werbel-bufor-lina

Teoria ograniczeń (ang. Theory of Constraints, TOC)

Metodologia TOC koncentruje się w głównej mierze na tzw. wąskich gardłach procesu, czyli ograniczeniach. Twórcą koncepcji jest dr Eliyahu M. Goldratt. Jego wkład w obszarze zarządzania okazał się wręcz rewolucyjny, a zaczerpnięte z nauk ścisłych rozwiązania mają zastosowanie do każdej dziedziny życia biznesowego. 

Wąskie gardło

Goldratt w swojej książce Cel ukazuje problem wąskiego gardła poprzez wędrującą grupę skatów. Rozpoczęciu marszu, analogicznie do procesu produkcji, odpowiada wydanie materiału na produkcję, a wyprodukowanie wyrobu to jego zakończenie. Jeden z uczestników ma na sobie plecak, który spowalnia znajdujące się za nim osoby. W konsekwencji tempo całej grupy jest współmierne z tempem najwolniejszej osoby, która staje się "wąskim gardłem" Obrazuje ona maszynę, która w procesie technologicznym nie może zostać zastąpiona, a kolejność wykonywanych operacji nie pozwala na zmianę marszruty (kolejność operacji technologicznych), stanowiąc tym samym zasób krytyczny. Maszyny znajdujące się za wąskim gardłem budują nadmierny zapas, podnosząc tym samym poziom robót w toku.

Metoda werbel-bufor-lina

Podstawą metodologii TOC jest poszukanie wąskiego gardła, czyli najsłabszego elementu i skupienie wysiłków na jego maksymalnym wykorzystaniem. Wszystko to w myśl zasady że łańcuch jest tak mocny, jak jego najsłabsze ogniwo. W celu wzmocnienia tego miejsca można podjąć dwa podstawowe zabiegi: 

• budowa optymalnej sekwencji na zasobie krytycznym, w szczególnie czasu przezbrojeń maszyn i przeglądów okresowych

• budowanie określonych buforów czasowych, czyli niedopuszczenie do postoju zasobu krytycznego przy występujących zakłóceniach produkcyjnych

Goldratt proponuje dwie metody radzenia sobie z problemem. W zobrazowanej historii o grupie skautów pierwszą jest wybijanie rytmu marszu przez osobę z plecakiem, a drugą jest związanie grupy sznurem. Wszystkie te działania mają na celu podporządkowanie tempa produkcji do jej najsłabszego ogniwa. 

Metoda werbel-bufor-lina (ang. DBR- Drum, Buffer, Rope) rozumie werbel jako rytm z jakim pracuje ograniczenie, dostarczając produkty. Bufor z kolei zapewnia ciągłość pracy zasobu krytycznego, a lina wyznacza termin uruchomienia produkcji w celu wykonania na czas wszystkich operacji poprzedzających. Konsekwencją jest znaczące podniesienie produktywności.

5 kroków skupienia
Część osób zapyta i co dalej? I co dalej gdy w procesie znajdziemy wąskie gardło i wdrożymy powyższe zabiegi wzmacniające? Pomocna staję się metoda 5 kroków skupienia, przypominająca koło Deminga stosowane w zarządzaniu jakością:

W takim przypadku szukamy ponownie najsłabszego elementu i podejmujemy działania wzmacniające dla najsłabszego elementu.